miércoles, 20 de agosto de 2014

"A minha dor" de Florbela Espanca ("Livro de Mágoas", 1919)

A vocé

A minha Dor é um convento ideal
Cheio de claustros, sombras, arcarias,
Aonde a pedra em convulsões sombrias
Tem linhas dum requinte escultural.

Os sinos têm dobre de agonias
Ao gemer, comovidos, o seu mal...
E todos têm sons de funeral
Ao bater horas, no correr dos dias...

A minha Dor é um convento. Há lirios
Dum roxo macerado de martírios,
Tão belos como nunca os viu alguém!

Nesse triste convento aonde eu moro,
Noites e dias rezo e grito e choro,
E ninguém ouve... ninguém vé... ninguém...

FLORBELA ESPANCA (De Livro de Mágoas, 1919)




MI DOLOR

Para ti

Es mi Dolor como un convento ideal
Lleno de claustros, sombras, arquerías,
Dónde las piedras, viejas y sombrías,
Tiene líneas de un fino escultural.

Las campanas, tañidos de agonías
Al gemir, conmovidas, por su mal...
Y todas un doblar de funeral
Al dar las horas del correr los días...

Es mi Dolor como un convento. ¡Hay lirios
De un rojo macerado de martirios,
Tan bellos como nunca los vio nadie!

En el triste convento dónde moro,
Noches y días rezo y grito y lloro,
Y nadie me oye... nadie me ve... nadie...

FLORBELA ESPANCA (De Livro de Mágoas, 1919)
(Versión de Pedro Casas Serra)

No hay comentarios:

Publicar un comentario