lunes, 27 de octubre de 2014

"Poema", de Mario Quintana (A Cor do Invisível, 1989)

Tão nossa
e tão além
- a que mundo pertences, Greta Garbo?
Oh, desde os laranjais em flor:
Ana... Cristina... Margarida... tantas
e tantas... como te amei... Visão!
As outras
agora
é que me parecem irreais
- sombras que se esvaíram numa tela...
Tu? Não!
Instante e eternidade,
o teu sorriso é imemorial como as Pirâmides
e puro como a flor que abriu na manhã de hoje!

Mario Quintana (A Cor do Invisível, 1989)



POEMA

Tan nuestra
y tan ajena
-¿a que mundo pertenencias, Greta Garbo?
Oh, desde los naranjos en flor:
Ana... Cristina... Margarita... tantas
y tantas... como te amé... ¡Visión!
Las otras
ahora
son las que me parecen irreales
-sombras que se desvanecen en una pantalla...
¿Tú? ¡No!
Instante y eternidad,
tu sonrisa es inmemorial como las Pirámides
¡y pura como la flor que abrió esta mañana!

Mario Quintana (A Cor do Invisível, 1989)
(Versión de Pedro Casas Serra)

No hay comentarios:

Publicar un comentario